"Ε! Ψιτ, μου λέει. Αν δεν γουστάρεις να γράψεις άφησέ με κάτω. Αλλιώς θα σου βάψω όσα γράφεις. Θα αδειάσω σαν μεθυσμένος μπογιατζής όλο μου το μελάνι και θα σου μουτζουρώσω τις σκέψεις. Ή θα μου φερθείς όπως μου αξίζει ή θα υποστείς τις συνέπειες."
Μου αρέσει πολύ να γράφω με πένα. Με την πένα μπορώ σε κάθε χαρακτήρα που σκαλίζω στο χαρτί να αναγνωρίσω την διάθεσή μου. Δεν χρειάζεται να διαβάσω τις λέξεις παρά μόνο να παρατηρήσω τον τρόπο που το μελάνι σπάει τις ίνες του χαρτιού και τρυπώνει ανάμεσά τους. Με μία ματιά μπορώ να ανιχνεύσω τα σημεία στα οποία ήμουν κουρασμένος και δεν την πίεζα σφιχτά και καλά, εκείνα στα οποία είχα όρεξη να γράψω, την κρατούσα απαλά και βιαζόμουν, εκείνα στα οποία απλά έγραφα, χωρίς να σκέφτομαι, και είχα εκείνη για οδηγό. Αν παρατηρήσω προσεκτικά μπορώ ακόμα και να διακρίνω μέσα στις μικρές ή μεγαλύτερες παύσεις (του χεριού) μικρές ή μεγάλες αμφιβολίες (του μυαλού).
Δεν είναι υπερβολή να πω πως στην επιφάνεια αυτού του ποταμιού από μελάνι μπορώ με μεγάλη άνεση να δω την ροή των σκέψεών μου.
Να μία ωραία ιδέα (και καθόλου κερδοφόρα για τους σχεδιαστές υλισμικού και λογισμικού)! Γιατί να μην μπορεί ο υπολογιστής να ανιχνεύσει την πίεση που ασκώ στα πλήκτρα του και να προσθαφαιρεί χρώμα και ένταση στα ηλεκτρονικά γραπτά;
Πόσο πιο όμορφη θα ήταν η δουλειά μας, η ζωή μας, αν σε κάθε κείμενο που βλέπαμε στην φωτεινή οθόνη μπορούσαμε να δούμε και την διάθεσή του γράφοντος; Πόσο πιο όμορφο θα ήταν ένα mail ή ακόμα και ένα απλό μήνυμα στο κινητό από ένα αγαπημένο πρόσωπο του οποίου έχουμε μάθει να αναγνωρίζουμε τον γραφικό χαρακτήρα; Άλλωστε για αυτό δεν λέγεται και χαρακτήρας; Επειδή τον χαρακτηρίζει σαν άτομο;
Ωραία δεν θα ήταν;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου