Δεν πιστεύω πως θα αγαπήσω ποτέ μου έναν άνθρωπο ολοκληρωτικά.
Αυτό δε σημαίνει πως πάσχω από έλλειμμα αγάπης ή πως είμαι ανίκανος να αγαπήσω.
Το αντίθετο.
Διαθέτω αρκετή αγάπη για να αγαπήσω τον σκύλο μου, την κιθάρα μου, ένα αναπαυτικό κάθισμα τουαλέτας, ένα πολύ καλό βιβλίο, την πόλη στην οποία ζω ή ακόμα και μία πιο αφηρημένη ιδέα όπως η πατρίδα μου ή ο αγώνας απέναντι σε έναν κοινό εχθρό.
Τολμώ να πω πως διαθέτω αρκετή αγάπη όχι μόνο για να αγαπήσω κάποια από τα παραπάνω, αλλά ακόμα και να τα λατρέψω με την προϋπόθεση πάντα πως μπορώ ανά πάσα στιγμή και όποτε θελήσω να σταματήσω να το κάνω.
Συμπερασματικά, είμαι σχεδόν σίγουρος πως θα μπορούσα να αγαπήσω πολλά πράγματα ταυτόχρονα σε μικρές δόσεις και με διαλείμματα.
Αντίθετα, αδυνατώ να αγαπήσω πραγματικά έναν άνθρωπο.
Ένας άνθρωπος, και ιδιαίτερα μία γυναίκα, για να αγαπηθεί πρέπει να λάβει μία πολύ μεγάλη ποσότητα αγάπης συνεχώς και αδιάλειπτα χωρίς κανένα διάλειμμα.
Είμαι 100% πεπεισμένος πως κάτι τέτοιο δεν μπορώ να το πετύχω. Ο εγκέφαλός μου (σύμφωνα με τους πραγματιστές) ή η καρδιά μου (σύμφωνα με τους ρομαντικούς) αδυνατούν να παράξουν μία τόσο μεγάλη ποσότητα αγάπης και να την διοχετεύσουν σε έναν και μοναδικό δέκτη. Όσο και να το έχω προσπαθήσει έχω αποτύχει παταγωδώς.
Οι γυναίκες της ζωής μου που προσπάθησαν - μάταια κι ανεπιτυχώς - να αγαπηθούν από εμένα θα απέδιδαν αυτή μου την αδυναμία στον εγωϊσμό μου και τον έρωτά μου για τον εαυτό μου και την παρέα του.
Εγώ πάλι δεν είμαι και τόσο σίγουρος. Μπορεί και να πάσχω απλά από αδυναμία συγκέντρωσης.
Ιωάννινα, 2012
