Το μανιφέστο του εγωϊστή

Ο πιο εύκολος τρόπος να ζήσεις μία ήρεμη, ευτυχισμένη ζωή είναι να επιλέξεις να συμβιβαστείς. Να καταφέρεις να αναπτυχθείς γρήγορα και μετά να ωριμάσεις. Πάντα σύμφωνα με τα πρότυπα της κοινωνίας στην οποία ζεις.

Ο πιο εύκολος τρόπος να ωριμάσεις είναι να βάλεις τις προσωπικές σου επιθυμίες στην άκρη και ιδανικά να ασπαστείς και να υιοθετήσεις τα όνειρα κάποιου άλλου. Συνήθως αυτό σημαίνει πως κάπου στην πορεία θα χρειαστεί να σοβαρευτείς και να κάνεις οικογένεια, θα χρειαστεί να αρχίσεις να σκέφτεσαι τους άλλους περισσότερο από τον εαυτό σου και, φυσικά θα πρέπει να είσαι πάντα έτοιμος να κουβαλήσεις τα φορτία και να αναλάβεις τις ευθύνες όλων εκείνων που με μεγάλη προθυμία θα στις φορτώσουν.

Την ίδια ώρα, κι αν υποθέσουμε πως βαδίζεις στον σωστό δρόμο προς την ωριμότητα, θα πρέπει αναγκαστικά να σταματήσεις να αναπτύσσεσαι. Δηλαδή να σταματήσεις να μαθαίνεις και να πάψεις να δημιουργείς· ιδέες, σκέψεις, όνειρα.

Κι αφού τα καταφέρεις όλα αυτά και φτάσεις επιτέλους στο απώγειο της ωριμότητάς σου - ή μήπως της ωρίμανσής σου; - τότε το μόνο που θα σου απομένει να κάνεις θα είναι να κάτσεις στο κλαδάκι σου χαμογελαστός και να περιμένεις να έρθει και εσένα η ώρα σου για να πέσεις στο έδαφος και να σε φάνε τα σκουλήκια.

Ο δύσκολος τρόπος να ζήσεις είναι να μην επιλέξεις τον εύκολο τρόπο. Να γράψεις όλα τα παραπάνω στα αρχίδια σου (που σίγουρα θα έχεις με δεδομένο πως για να απαρνηθείς όλα τα παραπάνω θα πρέπει να είσαι άντρας) και να ζήσεις σύμφωνα με τις επιθυμίες σου αποδεχόμενος τις όποιες συνέπειεις.

Διαλέγεις και παίρνεις.

"Αφιερωμένο σε μένα"

For Buffon

Έτσι για να γελάσουμε και λιγάκι....

Εξαιρετικά αφιερωμένο στον φίλο μου τον Buffon...Για να μπαίνει να το βλέπει και να γελάει όταν πέφτει πολλή δουλειά στο γραφείο...

Αναμνήσεις

Είναι στιγμές που κάθομαι και σκέφτομαι πως όσο ο χρόνος συνεχίζει να προχωράει και παρέα του ο καιρός να περνάει εγώ μένω μονάχος μου, με μόνη παρέα την μοναξιά μου. Και μέσα στην θλίψη μου ξεχνώ να ζήσω.
Και τότε το μόνο που μου απομένει να κάνω είναι να θυμηθώ. Να ανοίξω το κουτάκι με τις αναμνήσεις, να τραβήξω μία στην τύχη και να αναπολήσω.
Να κλείσω τα μάτια και να ψάξω μέσα στα βάθη του μυαλού μου. Για μία εικόνα, μία φωνή, μία γνώριμη μυρωδιά.
Και να χρησιμοποιήσω όλα αυτά τα ξεχασμένα, παραπεταμένα και πεθαμένα πράγματα για να με ζωντανέψουν.
Κι αν είμαι τυχερός μπορεί και να βρω έναν λόγο για να χαμογελάσω.
Γιατί, αν το καλοσκεφτούμε, τι είναι οι αναμνήσεις πέρα από ένα μάτσο αφορμές για χαμόγελα;

Ελλάδα

                                           Ελλάδα

Η χώρα του καφέ και του τσιγάρου.
Η χώρα της διαρκούς κοινωνικοποίησης της καρέκλας.
Η χώρα του φραπέ, του φρέντο εσπρέσσο, του φρεντοτσίνο, του καπουτσίνο.
Η χώρα του ωχαδερφισμού, του διπλοθεσιτισμού, του καρεκλοκενταυρισμού και των ονείρων των 800€ (χωρίς τα επιδόματα).
Η χώρα της καβάντζας, του συμβιβασμού και της μετατόπισης της ευθύνης σε ανύπαρκτα πρόσωπα και θεσμούς.
Η χώρα που ένα πτυχίο ποτισμένο στην κλεψιά και το σκονάκι μπορεί να αποτελέσει το διαβατήριο για το ισόγειο του τοπικού δημαρχιακού μεγάρου ή, ακόμα καλύτερα, για ένα βρωμερό υπόγειο (για να μην μας ενοχλούνε κιόλας) κάποιας υπηρεσίας της Νομαρχίας. Το διαβατήριο για μία ζωή σίγουρη, απλή, χωρίς ευθύνες, χωρίς ενδιαφέρον και κυρίως χωρίς την παράλογη απαίτηση να βάλουμε το μυαλό μας να δουλέψει και να προβληματιστεί.
Η χώρα που το μάτι το πρωί ανοίγει ψάχνοντας τον αναπτήρα και το στόμα πριν την οδοντόβουρτσα έχει προλάβει να καπνίσει ένα τσιγαράκι.
Η χώρα που λογοτεχνία είναι οι σελίδες των εφημερίδων και κοινωνικός προβληματισμός τα άρθρα των περιοδικών.
Η χώρα όπου η καφρίλα δεν έχει χρώμα.
Η χώρα που ο ρατσισμός έχει χρώμα.
Η χώρα που φοβάται να δημιουργήσει και συνεχώς δανείζεται.Ιδέες, πρότυπα, τρόπους ζωής.
Η χώρα που στριμώχνει τα πάντα κάτω από το χαλάκι.

Αλήθεια, πως είναι δυνατόν μία τέτοια χώρα να χρεωκόπησε;