Απορία

Υπάρχει άραγε μία συγκεκριμένη ποσότητα εξυπνάδας που μπορεί να χαρακτηρίζει έναν άνθρωπο κι απλά κάποιοι είναι περισσότερο ενώ άλλοι είναι λιγότερο προικισμένοι;

Αν υπάρχει συγκεκριμένη ποσότητα, τότε ποιος την καθορίζει; Ο Θεός (αν υπάρχει), ο χρόνος, το κενό μεταξύ γέννησης και θανάτου (δηλαδή η ζωή μας) και ο τρόπος που το διαχειριζόμαστε; Εμείς οι ίδιοι; Ή μήπως οι γονείς μας και το DNA που κουβαλάνε και μας χαρίζουν άθελά τους;
Μήπως κάτι άλλο ακόμα πιο ξένο σε μας; Η κοινωνία; Η τύχη;

Ή μήπως είναι απλά ένα θέμα οργανικής φύσης; Ή ένα θέμα χωροθέτησης, θέμα χώρου σα να λέμε; Μήπως έχουμε συγκεκριμένο μέγεθος εγκεφάλου και όταν αυτός γεμίζει σημαίνει αυτόματα πως δεν μπορούμε να γίνουμε πιο έξυπνοι και το μόνο που διαχωρίζει έξυπνους από χαζούς, μορφωμένους από αμόρφωτους, σοφούς από βλάκες είναι η ικανότητα, ο βαθμός στον οποίο ο καθένας από εμάς μπορεί και καταχωρεί χρήσιμες πληροφορίες γρήγορα και τακτοποιημένα μέσα στο μυαλό του σβήνοντας τις άχρηστες πληροφορίες και φροντίζοντας να γεμίσει αποτελεσματικά τα κενά που προκύπτουν;

Μήπως σε τελική ανάλυση η βλακεία δεν υπάρχει; Μήπως απλά ο βλάκας είναι κάποιος που βαριέται; Που βαριέται να τακτοποιήσει τον χώρο που υπάρχει στον εγκέφαλό του; Μήπως είναι απλά τεμπέλης κι εμείς του έχουμε κολλήσει άδικα την ταμπέλα του βλάκα; Μήπως απλά ο βλάκας (ή τεμπέλης) έχει πολλά μικρά κενά στο κεφάλι του ή λίγα αλλά μεγάλα κομμάτια κενών; Μπορεί ένας βλάκας να γίνει έξυπνος με μια ανασυγκρότηση αυτών των κενών; Είναι τόσο απλό;