Ελλάδα

                                           Ελλάδα

Η χώρα του καφέ και του τσιγάρου.
Η χώρα της διαρκούς κοινωνικοποίησης της καρέκλας.
Η χώρα του φραπέ, του φρέντο εσπρέσσο, του φρεντοτσίνο, του καπουτσίνο.
Η χώρα του ωχαδερφισμού, του διπλοθεσιτισμού, του καρεκλοκενταυρισμού και των ονείρων των 800€ (χωρίς τα επιδόματα).
Η χώρα της καβάντζας, του συμβιβασμού και της μετατόπισης της ευθύνης σε ανύπαρκτα πρόσωπα και θεσμούς.
Η χώρα που ένα πτυχίο ποτισμένο στην κλεψιά και το σκονάκι μπορεί να αποτελέσει το διαβατήριο για το ισόγειο του τοπικού δημαρχιακού μεγάρου ή, ακόμα καλύτερα, για ένα βρωμερό υπόγειο (για να μην μας ενοχλούνε κιόλας) κάποιας υπηρεσίας της Νομαρχίας. Το διαβατήριο για μία ζωή σίγουρη, απλή, χωρίς ευθύνες, χωρίς ενδιαφέρον και κυρίως χωρίς την παράλογη απαίτηση να βάλουμε το μυαλό μας να δουλέψει και να προβληματιστεί.
Η χώρα που το μάτι το πρωί ανοίγει ψάχνοντας τον αναπτήρα και το στόμα πριν την οδοντόβουρτσα έχει προλάβει να καπνίσει ένα τσιγαράκι.
Η χώρα που λογοτεχνία είναι οι σελίδες των εφημερίδων και κοινωνικός προβληματισμός τα άρθρα των περιοδικών.
Η χώρα όπου η καφρίλα δεν έχει χρώμα.
Η χώρα που ο ρατσισμός έχει χρώμα.
Η χώρα που φοβάται να δημιουργήσει και συνεχώς δανείζεται.Ιδέες, πρότυπα, τρόπους ζωής.
Η χώρα που στριμώχνει τα πάντα κάτω από το χαλάκι.

Αλήθεια, πως είναι δυνατόν μία τέτοια χώρα να χρεωκόπησε;