"Nicht alles, das man zählen kann, zählt. Und nicht alles, was zählt, kann man zählen." Albert Einstein

Η ζωή είναι ένα πανέμορφο ταξίδι με θλιβερό τέλος..Ξεκινάει με χαρά και τελειώνει με θλίψη...Χαρά που χαρίζουμε απλόχερα σε όλους με το πρώτο μας κλάμα όταν γεννιόμαστε και θλίψη που νιώθουμε πάνω από όλα εμείς οι ίδιοι όταν κλείνουμε τα μάτια μας για τελευταία φορά...
Το μόνο που μας απομένει είναι να επιλέξουμε τον τρόπο που θα ταξιδέψουμε...
Γιατί όπως σε κάθε ταξίδι σημασία δεν έχει ο προορισμός. Σημασία έχει το ίδιο το ταξίδι...
Πάντα έβρισκα συναρπαστικό το να ταξιδεύω...
Από την κρεβατοκάμαρα στο σαλόνι μπουσουλώντας ή με τα πόδια...
Από το σπίτι στην δουλειά με το αυτοκίνητο...
Από την πόλη στο χωριό με το τρένο...
Πάνω από τα σύννεφα με το αεροπλάνο...
Μόνος μου...
Με παρέα μου ένα ενδιαφέρον βιβλίο ή ένα αγαπημένο τραγούδι...
Με κάποιον φίλο μου...
Ή με μόνη παρέα τις σκέψεις μου...
Η ελευθερία που μου προσφέρει η άγνοια του τι θα δω και τι θα νιώσω την επόμενη στιγμή είναι για μένα ανεκτίμητη...
Το άγνωστο με εξιτάρει και το απρόβλεπτο με τονώνει. Με κάνουν να νιώθω ζωντανός...Η αβεβαιότητα για το μέλλον είναι αυτή που με κάνει περισσότερο από όλα να θέλω να συνεχίσω να ζω...
Ίσως είναι απλά μία μορφή έμφυτης περιέργειας, ίσως και να είναι απλά ο φόβος του να σταθεροποιηθώ κάπου...Ίσως απλά να είναι η χαρά μου ότι ακόμα μία στιγμή πέρασε κι εγώ ακόμα ζω...
Δεν ξέρω...Το μόνο που ξέρω είναι πως δεν σκέφτομαι την επόμενη στιγμή. Δεν μου αρέσει ούτε να σχεδιάζω ούτε να ονειρεύομαι...Άλλωστε, ακόμα κι αυτά τα ίδια τα όνειρα εμένα πάντα με βρίσκουν απροετοίμαστο...Δεν ξέρω αν κάποιοι από εσάς κλείνουν ραντεβού με τα όνειρά τους, αλλά εμένα με πιάνουν πάντα στον ύπνο..Εκεί που κοιμάμαι απλά εισβάλουν μέσα στο μυαλό μου και κάνουν ότι γουστάρουν...Με κάνουν να γελάω, να κλαίω, να στριφογυρνάω να μιλάω, να ξυπνάω ανήσυχος, μπερδεμένος.Σε κάθε περίπτωση μου χαλάνε τον ύπνο...
Αναρωτιέμαι αν μπορεί κανείς να προγραμματίσει, να σχεδιάσει, να βάλει σε καλούπι και να τιθασεύει κάτι το οποίο δεν μπορεί καν να γνωρίζει πότε κι αν θα έρθει να τον βρει...Αμφιβάλλω...
Υπάρχουν παρόλα αυτά άνθρωποι που ανησυχούν τόσο πολύ για το μέλλον τους που σχεδιάζουν και προγραμματίζουν τα πάντα...Μπράβο τους!
Είναι οι ίδιοι άνθρωποι που ισχυρίζονται πως έχουν μεγάλα σχέδια για την ζωή τους και όνειρα για το μέλλον τους...Δυο φορές μπράβο τους!
Εκείνοι που θέλουν να ξέρουν τι θα τους φέρει η επόμενη ημέρα, η επόμενη βδομάδα τα επόμενα χρόνια...Που τους προσφέρει σιγουριά κι ασφάλεια το να γνωρίζουν...Να γνωρίζουν τα πάντα με κάθε λεπτομέρεια...Βλακείες!
Το μέλλον όμως που σχεδιάζουμε σήμερα, θέλουμε δεν θέλουμε αύριο θα είναι παρόν και μεθαύριο θα είναι μία απλή ανάμνηση από το χθες. Αν ξοδέψουμε όλο μας τον χρόνο σε σχέδια και όνειρα, τότε το μέλλον μας απλά θα μας προσπεράσει. Σιγά μην καθήσει να μας περιμένει.Και μέχρι να κλείσουμε και να ξαναανοίξουμε τα μάτια μας εκείνο θα έχει εξαφανιστεί. Εμείς θα ψάχνουμε μπροστά μας να δούμε αυτό που τόσο καιρό φανταζόμασταν κι εκείνο θα είναι ακριβώς από πίσω μας. Με μία τεράστια ταμπέλα κρεμασμένη στον λαιμό του που θα γράφει με μεγάλα γράμματα ΠΑΡΕΛΘΟΝ, θα μας κοιτάει, θα μας κουνάει θλιμμένα το χέρι και θα απομακρύνεται. Κι εμείς θα ψάχνουμε τοίχο να χτυπήσουμε το κεφάλι μας. Επειδή είμαστε χαζοί. Επειδή ξεχάσαμε το πιο σημαντικό πράγμα στην ζωή. Μέσα στην φούρια μας να προγραμματίσουμε και να σχεδιάσουμε το μέλλον μας ξεχάσαμε να ζήσουμε το παρόν μας...Να ζήσουμε την ζωή μας...Να ζήσουμε...
Και η ζωή μας θα έρθει δίπλα μας, στεναχωρημένη που για άλλη μία φορά την αγνοήσαμε, θα μας ρίξει ένα βλέμμα απογοήτευσης, θα κουνήσει αποδοκιμαστικά το κεφάλι της, θα πάρει τον χρόνο από το χεράκι και θα μας προσπεράσουν και οι δύο παρέα...
Κι εμείς θα τρέχουμε με όλη μας την δύναμη. Χωρίς να μπορούμε να κουνηθούμε. Μάταια όμως. Όπως ακριβώς και στους εφιάλτες μας (αλήθεια.όνειρα δεν είναι κι αυτοί;)...
Ένα πράγμα πάντως είναι σίγουρο.Η ζωή κι ο χρόνος δεν θα καθήσουν να μας περιμένουν. Ειδικά ο χρόνος δεν ενδιαφέρεται καθόλου για εμάς. Αν το καλοσκεφτούμε δεν δείχνει να ενδιαφέρεται για τίποτα άλλο εκτός από το να προχωράει ή να περνάει όπως μας αρέσει να λέμε. Κινείται στον δικό του αιώνιο, μονότονο ρυθμό και δεν τον νοιάζει τίποτα άλλο. Είναι ο πιο εγωιστής από όλους.
Οπότε το μόνο που μας απομένει είναι να κινηθούμε κι εμείς μαζί του. Αν θέλουμε βέβαια μπορούμε και να τον μετρήσουμε. Γούστα είναι αυτά...Να τον βάλουμε ίσως σε όρια τα οποία αντιλαμβάνεται πιο εύκολα το μυαλό μας. Να του δώσουμε ονόματα όπως στιγμή, λεπτό, ώρα, ημέρα, εβδομάδα, μήνα, χρόνο, αιώνα.
Ότι όνομα όμως και να του δώσουμε, όποια όρια κι αν επιχειρήσουμε να του θέσουμε εκείνος θα αγνοήσει τα πάντα και θα συνεχίσει να προχωράει.Να περνάει. Να τραβάει τον παράλληλο δρόμο του...Με τον δικό του σταθερό ρυθμό. Για αυτό σχεδιάστηκε, αυτό ξέρει να κάνει και δυστυχώς για μερικούς από εμάς το κάνει καλύτερα από οποιονδήποτε...
Αλήθεια έχετε αναρωτηθεί ποτέ αν ο χρόνος υπάρχει, αν περνάει, αν προχωράει, αν τρέχει;
Αν νομίζετε ότι ο χρόνος άλλοτε στέκει, άλλοτε περνάει, άλλοτε τρέχει ή άλλοτε εξαφανίζεται τότε μάλλον θα πρέπει να το ξανασκεφτείτε...
Γιατί κάπου κάνετε λάθος...
Αν ο χρόνος σας φαίνεται πως στέκεται, τότε μάλλον εσείς πηγαίνετε πολύ γρήγορα και κινδυνεύετε να τον αφήσετε να σας χάσει...
Αν πάλι σας φαίνεται ότι τρέχει, τότε μάλλον εσείς πηγαίνετε πολύ αργά και κινδυνεύετε να τον αφήσετε να σας φύγει...
Στην ουσία ο χρόνος απλά υπάρχει. Δίπλα μας, γύρω μας, μέσα μας. Κι ένα πράγμα μόνο περιμένει. Εμάς!Να του δώσουμε σημασία και να πάμε με τα νερά του...
Προσοχή όμως. Δεν στέκεται ποτέ...Δεν περιμένει...Είναι αεικίνητος...
Βήμα-βήμα με το ένα του πόδι μετατρέπει το παρόν σε μέλλον και με το άλλο το σήμερα σε χθες...
Και εμείς αντί να καθόμαστε και να τον χαζεύουμε πρέπει να τον εκμεταλλευτούμε. Να τον πάρουμε από πίσω ή ακόμα καλύτερα να περπατήσουμε δίπλα του, να του χαμογελάσουμε και να μην τον αφήσουμε καθόλου από τα ματιά μας. Να μην τον αφήσουμε να χαθεί...Γιατί αν χαθεί άντε μετά να τον ξαναβρούμε...


"Αφιερωμένο σε όσους μπούνε στον κόπο να το διαβάσουν"