A Perfect Circle - 3 libras (acoustic)

In den Träumen gibt es keine Grenzen...

Μου αρέσουν πολύ τα αεροδρόμια...Με μαγεύουν...Στο έχω πει πάρα πολλές φορές...Άνθρωποι πηγαινοέρχονται...Τρέχουν...Ιδρώνουν...Φωνάζουν...Τσακώνονται...
Ένα πράγμα θέλουν...Να προλάβουν την πτήση τους...Ή μάλλον να μην την χάσουν...Να πάνε επιτέλους στην χώρα τους, στο σπίτι τους, να ξαναφιλήσουν την γυναίκα τους, να ξανααγκαλιάσουν τα παιδιά τους...Να επιστρέψουν εκεί που νιώθουν ασφαλείς...
Μόνο σε ένα αεροδρόμιο ξέρουν όλοι τι θέλουν να κάνουν...Να φύγουν από εκεί όσο το δυνατόν συντομότερα...Να το αφήσουν πίσω τους...Μέχρι την επόμενη φορά...
Εμένα όμως μου αρέσει να μένω...Να βλέπω τα αεροπλάνα να προσγειώνονται και να απογειώνονται...Αν μπορούσα θα έμπαινα σε όλα ταυτόχρονα να είμαι την ίδια στιγμή σε όλο τον ουρανό...Ένα κομματάκι μου σε κάθε αεροπλάνο...Για να μπορώ να βλέπω τα πάντα από ψηλά...
Ο ουρανός με σαγηνεύει...Είναι σίγουρα πιο απρόσωπος από την γη και από την θάλασσα...Μάλλον επειδή δεν μπορώ να τον νιώσω οικείο...Προσβάλει μόνο μία από τις πέντε αισθήσεις μου...Απλά χαϊδεύει την όραση μου...Για όλες τις υπόλοιπες είναι απρόσιτος...Όσο και να προσπαθώ δεν μπορώ να τον αγγίξω, να τον μυρίσω, να τον γευτώ να τον ακούσω...
Αν θελήσω όμως να τον εξαφανίσω αρκεί απλά να κλείσω τα μάτια μου...Τόσο απλά...Μία τόσο μικρή κίνηση κι ο απέραντος ουρανός απλά αποτελεί για μένα παρελθόν...Μία ανάμνηση...Αλλά μόλις τα ξαναανοίξω είναι και πάλι εκεί...Ψηλά...Άλλοτε γαλάζιος, άλλοτε γκρίζος, άλλοτε κατάμαυρος...Κι επιμένει να με κοιτάει...Το νιώθω...Ξέρω τι κάνει...Με προκαλεί να τον διασχίσω...Κάποια στιγμή θα το κάνω...Θα αποδεχτώ την πρόκληση...Και θα τον κερδίσω...Θα τον κερδίσουμε...
Θα έρθεις μαζί μου;Φοβάμαι...Θέλω παρέα...
Ξύπνα!Σε σένα μιλάω...Κοίτα ψηλά...
Που θες να ταξιδέψουμε;Πες μου...Κλείσε τα μάτια σου, σκέψου που θέλεις να πάμε, άραξε αναπαυτικά κι απλά απόλαυσε το ταξίδι...Ή μάλλον καλύτερα μην σκεφτείς...Μην μου το πεις καν...Άστο στην τύχη...Ή απλά εμπιστεύσου με...Άστο πάνω μου...Το ίδιο είναι...Θα το μαντέψω...Θα σε ταξιδέψω εγώ...Με λόγια...Με όνειρα...Με σκέψεις...Με το δικό μου αεροπλάνο...Χωρίς καύσιμο...Μόνο με την φαντασία...
Αεροπειρατείες;Μέσα στο ημερήσιο πρόγραμμα...Αεροπειρατές;Οι επιθυμίες μας...Τα θέλω μας...Δεν χρειάζεται να ξέρουμε που πηγαίνουμε...Ο τελικός προορισμός δεν είναι παρά ψιλά γράμματα...Μπορούμε να αλλάζουμε γνώμη ανά πάσα στιγμή...Όπως και στην ζωή αυτό που έχει σημασία είναι το ταξίδι...Κανείς δεν θα σου ευχηθεί ποτέ "καλή αναχώρηση" ή "καλή άφιξη", παρά μόνο "καλό ταξίδι"...Σε καμία γλώσσα του κόσμου...
Για καλό και για κακό όμως μην ξεχάσεις να φορέσεις αναπαυτικά ρούχα, να ζητήσεις θέση στο παράθυρο και φυσικά να ανοίξεις τα μάτια σου...Όχι απλά να σηκώσεις τα βλέφαρά σου...Αυτό δεν αρκεί...Πρέπει να ανοίξεις τα μάτια σου σαν να είναι η πρώτη φορά...Σαν να διψάς να δεις τα πάντα...Πρέπει να δεις...Όχι απλά να κοιτάξεις...Ξέρεις πως να το κάνεις...Είμαι σίγουρος...Μην ψάχνεις τα γυαλιά σου...Δεν τα χρειάζεσαι...
Πάρε την αγαπημένη σου φατσούλα αγκαλιά και διαβάσέ της το βιβλιαράκι. Ξέρεις ποιο...Εκείνο που έχεις αφήσει στην βιβλιοθήκη σου να σκονίζεται από την ημέρα της γιορτής σου...Διαβάστε το καλά...
Γιατί ποιος ξέρει;Μπορεί οι αεροπειρατές να είναι από το San Jose...

"Αφιερωμένο στον μόνο άνθρωπο που έχει το στομάχι να 'υιοθετήσει' κάποιον σαν εμένα για ανηψιό"

Sigur Ros - Untitled #1 (Vaka)

Ένας άνθρωπος ξαπλωμένος μπρούμυτα...Τα μάτια του κλειστά...Γύρω του η απόλυτη ησυχία...Το μόνο που ακούγεται είναι ένα ελαφρύ αεράκι κι ο μακρινός ήχος της πόλης...Αυτός ο ενοχλητικός βόμβος από την συνεχή κίνηση και το συνεχές άγχος όλων να προλάβουν...
Να προλάβουν τι;Να πεθάνουν ίσως...Τρέχουν να δουλέψουν,να αποκτήσουν να αγοράσουν.Να ολοκληρωθούν μέσα από αυτά που αγοράζουν,από αυτά που μπορούν να δουν με τα μάτια τους και να πιάσουν με τα χέρια τους,από αυτά που μπορούν να δείξουν στους φίλους τους και να καυχηθούν πως είναι δικά τους...Μεγάλη υπόθεση!Τρέχουν να αποκτήσουν περισσότερα από τον διπλανό τους....Περισσότερα από τον φίλο,τον αδερφό,τον γείτονα με τον οποίο θα έπρεπε να μοιράζονται τα πάντα...
Τρέχουν σαν τρελοί κι όμως δεν προλαβαίνουν...Δεν προλαβαίνουν καν να ζήσουν...
Τρέχουν να πεθάνουν με αξιοπρέπεια γιατί δεν μπορούν να ζήσουν με αξιοπρέπεια...
Ευτυχώς για αυτόν τα σκεπάζει όλα ο ήχος της μουσικής...Φασαρία και σκέψεις...
Κανείς δεν τρέχει μέσα του.Εκεί υπάρχει μόνο η μουσική...Και τον βοηθά να φαντάζεται...Ένα μαύρο πιάνο, ένα χέρι, ούτε γυναικείο ούτε αντρικό, να αγγίζει τα ασπρόμαυρα πλήκτρα...Αργά, ήρεμα με ακρίβεια...Κάθε πάτημα κι άλλο συναίσθημα...
Κι ένα κόκκινο βιολί.Κανείς δεν το αγγίζει.Απλά ίπταται μόνο του,χορεύει μόνο του και κάπου κάπου κουνάει το δοξάρι του και κλαίει...
Ο ήχος; Άλλοτε ήρεμος,άλλοτε έντονος άλλοτε ορμητικός...
Η γλώσσα; Άγνωστη...Έχει σημασία;Κι όμως νιώθει σαν κάποιος να μιλάει κατευθείαν στην ψυχή του...Κάποιος τόσο γνώριμος...Αυτή η γλώσσα τού φαίνεται τόσο οικεία...Καταλαβαίνει τα πάντα και τίποτα...Σάμπως όλοι οι υπόλοιποι που τρέχουν γύρω του καταλαβαίνουν περισσότερα;
Για λίγα λεπτά νιώθει ήρεμος, γαλήνιος, νιώθει όμορφα και θέλει να το φωνάξει...Αλλά δεν το κάνει...
Εκείνος βλέπει καλύτερα με κλειστά τα μάτια.Τα κρατάει ερμητικά κλειστά,χαμογελάει και ταξιδεύει...Σηκώνει τον αντίχειρά του και κάνει ωτοστόπ στις αναμνήσεις του.Κι εκείνες πρόθυμες τον μεταφέρουν από εδώ κι από εκεί.Δεν υπάρχουν σύνορα.Δεν υπάρχουν χρονικά όρια...Μόνο εικόνες χαμογελαστών προσώπων.Εικόνες αγαπημένων προσώπων.Σίγουρα του λείπουν...Νοσταλγεί...
Αλλά συνάμα νιώθει πάρα πολύ τυχερός.Είναι ο πιο πλούσιος άνθρωπος στον κόσμο.Έχει φίλους.Νιώθει ευτυχισμένος.Απλά νιώθει.Άρα είναι ζωντανός...


"Εξαιρετικά αφιερωμένο στην φίλη μου την Κατερίνα και στο άγχος που της δημιουργούν οι καλησπέρες μου, τα παγκάκια και ο προβληματισμός μου γύρω από τις κερασιές..."

God is an Astronaut

Αφιερωμένο σε φίλους που χάνουν τον προσανατολισμό τους...Που ξεχνούν από που ξεκίνησαν, ξεχνούν που πάνε και κυρίως ξεχνούν να απολαύσουν το ταξίδι...Σε φίλους εγκλωβισμένους σε απλές δουλειές,σε απλές σχέσεις σε απλές απολαύσεις...Γιατί σε τελική ανάλυση το απλό τις περισσότερες φορές είναι και βαρετό...Κι όταν η ζωή μας πάψει να έχει ενδιαφέρον μοιραία κάποια στιγμή σταματάει να ασχολείται μαζί μας...