Στιγμή

Πολλοί από εμάς πιστεύουμε πως στην ζωή τις μεγάλες αποφάσεις τις παίρνουμε εμείς οι ίδιοι. Στην ουσία όμως δεν είμαστε εμείς εκείνοι που αποφασίζουμε. Είναι η στιγμή.

Κατά βάση υπάρχουν δύο θεωρίες για την στιγμή.

Η μία είναι η θεωρία της μοναδικότητας της στιγμής.
Η δεύτερη είναι η θεωρία του συνεχούς της στιγμής.

Αν είσαι από εκείνους που πιστεύουν στην μοναδικότητα της στιγμής τότε θα πρέπει να υποστηρίζεις - και θα πρέπει να το κάνεις τόσο σθεναρά που στο τέλος να καταλήγεις να θυσιάζεις πολλές από τις μοναδικές αυτές στιγμές της ζωής σου υπερασπιζόμενος την θεωρία σου - πως κάθε στιγμή γεννιέται και πεθαίνει ακαριαία. Πως η έννοια της στιγμής είναι απολύτως κβαντισμένη και όλες οι στιγμές έχουν μία συγκεκριμένη διάρκεια, ας την ονομάσουμε στιγμιόνιο και καμία στιγμή δεν μπορεί να διαρκέσει ούτε λιγότερο ούτε περισσότερο από ένα στιγμιόνιο. Και πως η ζωή μας δεν είναι τίποτα παραπάνω από το ολοκλήρωμα όλων αυτών των στιγμών. Ένα χρονικό εμβαδό πάνω στο οποίο στηρίζουμε τα πόδια μας και ζούμε.
Από εκεί και πέρα το πως θα στηριχθούμε και το πως θα ζήσουμε είναι καθαρά θέμα επιλογής. Το σίγουρο είναι πως αυτό που θα πρέπει να κάνουμε εμείς, ως ανθρώπινα και νοήμοντα όντα, είναι προπόνηση. Προπόνηση με στόχο να καταφέρουμε να εκμεταλλευτούμε την κάθε στιγμή πριν αυτή τελειώσει.
Πως γίνεται αυτό; Ιδέα δεν έχω. Βρείτε το μόνοι σας. Όπως σε όλες τις θεωρίες έτσι και εδώ απάντηση δεν υπάρχει. Άλλωστε η απόσταση από την θεωρία στην πράξη είναι πάντοτε πολύ πολύ μεγάλη.

Από την άλλη, αν είσαι από εκείνους που γοητεύονται από το συνεχές της στιγμής τότε πολύ απλά πιστεύεις πως όλη σου η ζωή είναι μία στιγμή. Και πως αυτή η στιγμή μπορεί να μεταμορφώνεται οποτεδήποτε και οπουδήποτε σε ο,τιδήποτε. Απλά τα πράγματα. Μπερδεύτηκες; Λογικότατο.
Σκέψου την στιγμή της γέννησής σου, την στιγμή που πρωτοπερπάτησες, πρωτομίλησες, πρωτοέμαθες, πρωτοερωτεύτηκες. Και μετά σκέψου την δεύτερη στιγμή που περπάτησες, μίλησες και ούτω καθεξής. Την θυμάσαι; Μάλλον όχι. Κι όμως. Είναι ακριβώς η ίδια στιγμή μεταμορφωμένη.
Γιατί το εκπληκτικότερο γεγονός με τις στιγμές είναι το γεγονός πως μπορούν και μεταμορφώνονται τόσο άψογα που μας ξεγελούν όσες φορές και αν τις ξαναζήσουμε.

Υπάρχει όμως και μία τρίτη θεωρία. Η πιο ριζοσπαστική από όλες και κατά συνέπεια η πιο σκοτεινή, η λιγότερο αγαπητή και σίγουρα η λιγότερο δημοφιλής. Σύμφωνα με αυτήν, όπως κάθε τι στον κόσμο μας, έτσι και οι στιγμές γεννιούνται. Κάθε στιγμή της ζωής μας γεννιέται μαζί μας, μεγαλώνει μαζί μας κι άλλοτε πεθαίνει πριν από εμάς στην πορεία ή μας συντροφεύει μέχρι τα βαθιά γεράματά μας και τον θάνατό μας.
Έτσι σε κάθε άνθρωπο αντιστοιχούν άπειρες στιγμές.
Με πρώτη την στιγμή της γέννησής του και τελευταία την στιγμή που αφήνει την τελευταία του ανάσα να βγει από το στόμα του.
Σύμφωνα με τους θιασώτες της συγκεκριμένης θεωρίας η ζωή μας δεν είναι τίποτα άλλο παρά μία οδός που μας οδηγεί από την στιγμή της γέννησής μας σε εκείνη του θανάτου μας.
Και αυτό που εμείς οι άνθρωποι ονομάζουμε πορεία της ζωής δεν είναι τίποτε παραπάνω από μία συνεχή εναλλαγή γεννήσεων και θανάτων των ίδιων των στιγμών της ζωής μας.
Προσέξτε όμως. Σύμφωνα με την θεωρία αυτή οι στιγμές δεν έχουν αυστηρά καθορισμένη διάρκεια.
Το αν θα ζήσουν λίγο ή περισσότερο εξαρτάται μόνο από εμάς τους ίδιους.
Μην μου πείτε πως δεν σας έχει τύχει να πονέσετε τόσο πολύ που ο χρόνος να σας φανεί σαν να μην περνάει.
Ή πως ένα φιλί ή ένα χάδι δεν έχει ζήσει στο μυαλό σας για ώρες, μήνες ακόμα και για χρόνια;
Ή πως δεν έχετε κυνηγήσει μέσα στο μυαλό σας αναμνήσεις που γεννιούνται και πεθαίνουν σε κλάσματα δευτερολέπτων γεμίζοντάς σας απογοήτευση με την εξαφάνισή τους;
Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις αυτό που κάνατε είτε ακούσια είτε εκούσια είναι απλά να επιλέξετε ή να σκοτώσετε την στιγμή ή να την αφήσετε να ζήσει παραπάνω.

Ό,τι όμως και να κάνουμε εμείς, ό,τι και αν πιστεύουμε για τις στιγμές ένα πράγμα είναι σίγουρο.
Η στιγμή που δύο άνθρωποι θα νιώσουν αυτό που οι άσχετοι ονομάζουν τυχαίο σκίρτημα είναι μοναδική.
Και ξεφεύγει από όλες τις παραπάνω θεωρίες. Ή μάλλον είναι κάτι από όλα. Όπως το δει ο καθένας. Ας την ονομάσουμε στιγμή όλων των θεωριών.
Η στιγμή αυτή λοιπόν είναι μοναδική γιατί μόνο εκείνη μπορεί να ενώσει τους δύο συγκεκριμένους ανθρώπους.
Ταυτόχρονα αποτελεί τον ειδικό της μεταμόρφωσης αφού έχει την μοναδική ικανότητα να παίρνει όσες μορφές της είναι απαραίτητο για να πετύχει τον σκοπό της.
Και το κυριότερο από όλα. Είναι η μοναδική αθάνατη στιγμή.
Το γιατί θα σας το εξηγήσω όταν γυρίσω από τις διακοπές μου.

Καλό καλοκαίρι!