Προσευχή

Θεέ μου εσύ που όλα τα ξέρεις και όλα τα βλέπεις, αν υπάρχεις, βοήθησέ με σε παρακαλώ!
Είμαι άρρωστος. Θέλω να φύγω. Να φύγω μακριά από τούτο τον τόπο και να μην ξαναγυρίσω ποτέ. Δεν με ενδιαφέρει που θα καταλήξω. Δεν με ενδιαφέρει πως θα καταλήξω.

Τα βαρέθηκα όλα. Μα πιο πολύ βαρέθηκα τον εαυτό μου. Τον μισώ. Αυτό το κουφάρι ανθρώπου που σέρνω μαζί μου με αηδιάζει. Το σιχαίνομαι. Περιφέρομαι εδώ και εκεί χωρίς καμία όρεξη. Κουράστηκα. Δεν μπορώ άλλο.

Μα δεν ήμουν πάντοτε έτσι. Κάποτε είχα όρεξη. Σχεδόν το θυμάμαι. Είχα όρεξη να μάθω, να νιώσω, να ζήσω. Περίμενα ανυπόμονα κάθε ανάσα και την ρουφούσα σαν να ήταν η τελευταία μου.

Αλλά όχι πια. Δεν αντέχω άλλο. Δεν μπορώ να ζήσω άλλο ανάμεσα σε ρομποτάκια. Ανάμεσα σε άψυχα κιβώτια με χέρια και πόδια που κυνηγούν και κυνηγιούνται από το χρήμα και την απληστία.
Θέλω να κλείσω τα μάτια μου και όταν αποφασίσω να τα ανοίξω να αντικρύσω έναν κόσμο απλό. Έναν κόσμο ασπρόμαυρο.

Για αυτό Θεούλη μου σε παρακαλώ, αν υπάρχεις, φτιάξε μου έναν μικρό πλανήτη και στείλε με εκεί. Θα πάω μόνος μου. Και εγώ σου υπόσχομαι πως θα τα ξεχάσω όλα. Και θα σταματήσω να θυμάμαι.

Αμήν!