Όταν ακούγοντας ένα κομμάτι μουσικής δεν μπορείς να περιγράψεις το συναίσθημα που ένιωσες όταν το στόμα σου ήταν απλά ένα από τα εκατοντάδες ανοιχτά από σαστιμάρα στόματα...
Όταν κάθε φορά που ακούς ένα τραγούδι οι νότες του απλά κάνουν πλάκα ανεβοκατεβαίνοντας την σπονδυλική σου στήλη...
Όταν ακούγοντας ένα κομμάτι εύχεσαι να μπορούσες να γυρίσεις τον χρόνο πίσω,να βρεθείς στο Gagarin στις 03.06.2003 και να βάλεις τον χρόνο να κάνει ένα αιώνιο κύκλο που να διαρκεί 17 λεπτά και 57 δευτερόλεπτα...
Όταν ακούγοντας ένα κομμάτι με ανοιχτά ή με κλειστά μάτια νιώθεις ότι το ξαναανακαλύπτεις...
Όταν έχεις δώσει σε ένα συναίσθημά σου τον τίτλο αυτού του κομματιού...
Τότε αυτό το κομμάτι δεν μπορεί να είναι άλλο από το East Hastings...

Όσοι από εμάς τους είδαμε σίγουρα θα θυμόμαστε την αγωνία με την οποία κρατούσαμε την ανάσα μας για να μην ακουστεί τίποτα άλλο εκτός από τις νότες της κιθάρας.Για να μην πέσει κάτω ούτε μία πολύτιμη νότα...
ΥΓ:Τάκη ευτυχώς που δεν ξέρεις τι έχασες...