Αυτό το πρόσωπο στον καθρέφτη.

Κοιτάζω τις λευκές τρίχες να το κατακτούν, να του ξεκλέβουν νιάτα.

Πότε άρχισαν;
Πότε τις πρωτοσυνάντησα;
Ξέχασα.

Να τις ξυρίσω άραγε;

Γιατί;

Δεν μπορούν να νικήσουν τα μάτια μου,
να μου τα ασπρίσουν, να μου τα χλωμιάσουν.

Αυτά είναι δικά μου.

Ίδια με την πρώτη στιγμή που τα αντίκρυσα.
Υγρά, αγέραστα, ακούραστα, αγέλαστα.

Μέχρι να κλείσουν για τελευταία φορά.