LOVE x DAUER = ΑΔΥΝΑΤΟΝ

Δεν πιστεύω πως θα αγαπήσω ποτέ μου έναν άνθρωπο ολοκληρωτικά.
Αυτό δε σημαίνει πως πάσχω από έλλειμμα αγάπης ή πως είμαι ανίκανος να αγαπήσω.

Το αντίθετο.

Διαθέτω αρκετή αγάπη για να αγαπήσω τον σκύλο μου, την κιθάρα μου, ένα αναπαυτικό κάθισμα τουαλέτας, ένα πολύ καλό βιβλίο, την πόλη στην οποία ζω ή ακόμα και μία πιο αφηρημένη ιδέα όπως η πατρίδα μου ή ο αγώνας απέναντι σε έναν κοινό εχθρό.

Τολμώ να πω πως διαθέτω αρκετή αγάπη όχι μόνο για να αγαπήσω κάποια από τα παραπάνω, αλλά ακόμα και να τα λατρέψω με την προϋπόθεση πάντα πως μπορώ ανά πάσα στιγμή και όποτε θελήσω να σταματήσω να το κάνω.

Συμπερασματικά, είμαι σχεδόν σίγουρος πως θα μπορούσα να αγαπήσω πολλά πράγματα ταυτόχρονα σε μικρές δόσεις και με διαλείμματα.

Αντίθετα, αδυνατώ να αγαπήσω πραγματικά έναν άνθρωπο.

Ένας άνθρωπος, και ιδιαίτερα μία γυναίκα, για να αγαπηθεί πρέπει να λάβει μία πολύ μεγάλη ποσότητα αγάπης συνεχώς και αδιάλειπτα χωρίς κανένα διάλειμμα.

Είμαι 100% πεπεισμένος πως κάτι τέτοιο δεν μπορώ να το πετύχω. Ο εγκέφαλός μου (σύμφωνα με τους πραγματιστές) ή η καρδιά μου (σύμφωνα με τους ρομαντικούς) αδυνατούν να παράξουν μία τόσο μεγάλη ποσότητα αγάπης και να την διοχετεύσουν σε έναν και μοναδικό δέκτη. Όσο και να το έχω προσπαθήσει έχω αποτύχει παταγωδώς.

Οι γυναίκες της ζωής μου που προσπάθησαν - μάταια κι ανεπιτυχώς - να αγαπηθούν από εμένα θα απέδιδαν αυτή μου την αδυναμία στον εγωϊσμό μου και τον έρωτά μου για τον εαυτό μου και την παρέα του.

Εγώ πάλι δεν είμαι και τόσο σίγουρος. Μπορεί και να πάσχω απλά από αδυναμία συγκέντρωσης.

 Ιωάννινα, 2012

Ηλικία

Ένας πολύ απλός τρόπος να μετράς τα χρόνια που περνούν είναι και η ηλικία των αγαπημένων σου τραγουδιών.

Η απαισιοδοξία του να γερνάς

Όσο μεγαλώνει κανείς τόσο μικραίνει και η ποσότητα απαισιοδοξίας που έχει μέσα του. Θες ότι μεγαλώνοντας βλέπει τον κόσμο με πιο έμπειρα μάτια, θες πως μεγαλώνουν μαζί του και τα όρια του κόσμου του, το γεγονός είναι ένα.
Όσο πιο μικροί είμαστε κι όσα έχουμε ζήσει στην ζωή μας είναι λίγα και τα έχουμε ζήσει σε έναν κόσμο τόσο μα τόσο μικρό - και οριοθετημένο κατά κανόνα από κάποιους άλλους - τόσο πιο επιρρεπείς στην θλίψη είμαστε. Κάθε μας πρόβλημα, κάθε αρνητική κατάσταση όσο ασήμαντα ή σημαντικά και να είναι, όσο μεγάλα ή όσο μικρά και να είναι, μας πνίγουν.
Γιατί σ'έναν μικρό χώρο ακόμα και το πιο μικρό πράγμα μπορεί να σου κλέψει δικό σου χώρο ζωτικό και απαραίτητο. Χώρο που θα σου επιτρέψει να κάνεις ένα βήμα παραπέρα και να δεις τα πράγματα από μια άλλη σκοπιά, κάτω από ένα διαφορετικό φως.
Όσο όμως μεγαλώνει κανείς μεγαλώνουν μαζί του και τα όριά του. Τα όρια του χώρου μέσα στον οποίο κινείται και τα όρια που τού θέτουν οι αισθήσεις του εξαπλώνονται διαρκώς μέρα με την ημέρα.
Και φτάνει κάποια στιγμή που ξυπνάει και νιώθει σα να έχει άπλετο χώρο στην διάθεσή του.
Αν εκείνη τη στιγμή καταφέρει να κλείσει για λίγο τα μάτια του και να χώσει στα αυτιά του ένα καλό ζευγάρι ωτοασπίδες, αν τολμήσει να απομονώσει τους θορύβους -και κυρίως τους ανθρώπους- που τον αποπροσανατολίζουν, και συγκεντρωθεί στον εαυτό του, τότε θα εκπλαγεί από το πόσο ελαστικά είναι και το πόσο μακριά έχουν φτάσει τα όριά του.
Μόνο έτσι θα μπορέσει να βρει τον χώρο για να γυρίσει το κεφάλι του προς τα πίσω και να σκάσει ένα πλατύ χαμόγελο γεμάτο ευγνωμοσύνη στο παρελθόν του.
Μόνο έτσι θα καταφέρει να καρφώσει τα κλειστά του μάτια ίσια μπροστά και να ονειρευτεί το μέλλον του.
Να διώξει όση απαισιοδοξία έχει μέσα του, να ρίξει δυο τρεις κλωτσιές σε όλες τις κακές σκέψεις που τον βασανίζουν και βήμα με το βήμα, με κάθε δρασκελιά να συνεχίσει να τροφοδοτεί το μέλλον και το παρελθόν του και - το κυριότερο - να συνεχίσει να απολαμβάνει να ζει.
Γιατί η ζωή είναι πολύ μικρή και δεν έχει χώρο για απαισιοδοξία.
Και τα χρόνια περνούν πολύ γρηγορότερα από τις ημέρες.

ΥΓ: Αφιερωμένο σε όσους κρύβουν την ηλικία τους